19/5

Dat ik nogal een fan ben van muziek weten de meesten wel die me wat kennen.

Het is zowat hetgene waar ik me altijd kan aan vasthouden/optrekken.  Nee, zonder kan ik echt niet. Behalve als ik slaap en bij nog iets :)...

Toch kan ik niet begrijpen dat er nog nooit iemand in mijn leven is geweest (ik bedoel dan zowel een lief als een gewone vriendin) aan wie ik ooit deze liefde heb kunnen uitleggen.

Ik kan in sommige nummers echt enorm opgaan, even volledig weg zijn van de wereld.  Liedjes waarvan nog steeds het haar op men armen omhoog komt.  Ooit hoop ik eens iemand tegen te komen waarmee ik dit gevoel kan delen. Aan wie ik kan uitleggen wat dat bij mij teweegbrengt. 

Als ik dat nu op t werk zeg (of ergens anders) als er zo een nummer is waarvan ik zot ben, dan heb ik altijd gevoel dat ze denken: 'allé, ze is daar weer'. En waarom is de ene zot van bv metal, de ander klassieke muziek en nog een andere van schlagers? Heeft dit toch wel iets te maken met ons karakter vraag ik me dan af? Opvoeding? Of zit het gewoon in onze genen?

Voor mezelf weet ik althans dat het er al in zit van als ik heel jong was. Uren zat ik op mijn kamer, gewoon te 'luisteren' naar muziek. Zonder intussen ook maar iets anders te doen. Gewoon genieten van het wegdromen, ...

Nummers waarvan het haar dus nog steeds op mij armen recht komt zijn:

'I'll never love again' - Lady Gaga

'Miracle of love' - Eurythmics

'Ik mis je zo' - versie van Jasper Steverlinck

'Through the barricades' - Spandue Ballet