Ommezwaai

Amaai, superlang geleden dat ik nog iets schreef. Plots kom ik tot het besef dat ik eigenlijk al jaren de verkeerde job doe. Maar je leeft op automatische piloot. Je gaat maar naar het werk omdat dat is wat je hoort te doen. Je moet toch geld verdienen om dagelijks rond te komen? Nooit heb ik me de vraag gesteld waarom ik op het werk zo opgefokt zit, me erger aan de mensen aan de andere kant van de lijn...Enkele maanden geleden komt er dan het nieuws dat we een aantal technische klanten bijkrijgen...pfff dat interesseert me al helemaal niet en dan nog eens in t Frans...omg...Toch is dit de trigger geweest om op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging. Gelukkig heb ik die ook snel gevonden en kan ik aftellen naar iets waar mijn volledige interesse ligt...Ik besef nu pas hoe ik al vele jaren iets doe waar ik me eigenlijk totaal niet goed bij voelde. Ik deed mijn job maar uit gewoonte, kort bij huis, gemakkelijk, fijne collega's, maar niets waar ik in kon groeien, gelukkig van werd. Ik kan alleen maar blij zijn dat ik tot het besef ben gekomen dat je moet springen om je dromen achterna te gaan. Uit je comfortzone treden, je hart volgen. Blijf dus zeker nooit hangen in een job die je geen voldoening meer geeft. Aan al wie zich niet gelukkig voelt in zijn job, kan ik enkel zeggen: spring en durf te gaan voor een nieuwe uitdaging. Het leven is te kort om elke dag gefrustreerd te lopen door een job die je geen voldoening meer geeft!

Brainwashing

De voorbije maanden, misschien zelfs alles bij elkaar het laatste jaar ben ik in mijn denken een totaal andere koers ingeslagen. Dit begon met corona epidemie vorig jaar. Ik had toen bij aanvang sowieso al het gevoel van 'er klopt iets niet'. Nu een jaar, enkele boeken, massa's artikelen, gesprekken, verder is mijn mond al verbazend veel opengevallen. Terwijl ik vroeger het naïeve volgelingske was van wat je van boven af 'moet', ben ik geëvolueerd naar de gevoelige kip die haast niks van de opgelegde regels gelooft en als het kan ze allemaal uit de weg gaat. Alles wat ik gelezen en gehoord heb, komt allemaal terug op hetzelfde punt. Om het wat onnozel te zeggen 'we zijn gejost'. En al lachende moeten we het ook opnemen of we gaan eronder door. Het enige waardoor ik dit alles ontdekt heb is mijn grote sensitiviteit en intuïtie. Angst voor corona heb ik nog geen dag gehad. En ik ben er 100% van overtuigd dat dit mijn sterkte is geworden. Angst is een slechte raadgever zeggen de mensen altijd. Wel in deze crisis gaat angst mij geenszins de das om doen. Mijn blijvende hoop dat we er op de één of andere manier uitgeraken zonder 'de regelkes' en vaccins, houdt me recht en geeft me nu hoe raar het ook klinkt enorm veel hoop en moed. Door me meer te gaan fixeren op het spirituele, het aardse ben ik zelfs de laatste maanden een stuk gelukkiger geworden. Dit ook dankzij de hulp van één speciale vriendin. Ik hoop dat iedereen op zijn manier in deze moeilijke tijden gelukkig is, blijft of zelfs kan worden. Kijk aub eens langer dan je neus lang is. Leef aub niet in ANGST want deze is de grote boosdoener van dit alles. Leef, omarm, dans, maar vooral: GENIET...het is NU dat je het moet doen!!

Thuiswerken

Heel graag zou ik reacties krijgen van mijn vrienden of vriendinnen die ook momenteel aan homeworking doen. Voor mij is dit dus echt niet weggelegd. Het ziet er ook naar uit dat ik dit nog een aantal maanden ga moeten volhouden. Geen contact meer met collega's, geen face-to-face babbel. Het wordt lastiger en lastiger. Het vreemde is dat ik blijkbaar de enige ben die het hier moeilijk mee heeft. Mijn collega's vinden het fijn, gemakkelijk,... Wat scheelt er aan mij? Nochtans ben ik de persoon die enorm graag alleen is, gerust een weekendje alleen kan spenderen. Maar niet om te werken. Ik erger me in alles en nog wat. Moeilijke patienten die bellen, altijd hetzelfde moeten zeggen, programma's die traag werken. Nu pas valt me op hoe zwaar ik het hier allemaal mee heb. Ik moet dringend stoom aflaten, geen idee hoe. Besef dat ik gelukkig wel een sociaal dier ben, dat mensen rondom mij nodig zijn om te blijven functioneren om mijnen drive op gang te houden. Hoe lang ik het nog trek zonder deze contacten, weet ik niet. Hoe is dit bij anderen? Kunnen jullie nog gaan werken, onder de mensen komen? Hebben jullie het ultieme middel om ondanks alles de moed erin te houden, te blijven gaan elke dag opnieuw? Alle tips zijn welkom, want mijn vat is zo goed als leeg... By the way wandelen en fietsen doe ik voldoende...knuffelen daarentegen...das nog altijd een groot gemis :)

Corona en mijn gedachten

Met deze post ga ik opnieuw heel wat mensen tegen de borst stuiten, maar dan is dit maar zo. Heb al enkele vrienden verloren hierdoor, maar ik lig er niet meer van wakker. Ieder heeft nog altijd recht op een eigen menig. Kan je deze van elkaar niet respecteren dan is het geen echte vriendschap. Hoe jammer ook. Bij deze: Heel veel mensen hebben een slepende ziekte, kanker, dementie, terminale pijn... Deze mensen willen omwille van hun uitzichtloze toekomst zelf een einde maken aan dit verscheurende leven. Hiervoor moeten ze hemel en aarde verzetten, handtekeningen verzamelen bij verschillende artsen,...Dan nog hebben zij niet de zekerheid dat een euthanasie voor hen daadwerkelijk plaats zal mogen hebben. Dit is iets waar sommigen onder ons 'zelf' voor kiezen. Toch moeten ze vechten om dit eigen recht te bemachtigen. Ik als 'gezonde' burger (dat denk ik toch),leef gezond, beweeg, rook niet, hou mijn gewicht onder controle...Ik ga hoogst waarschijnlijk verplicht worden om mij te vaccineren. Dit is 'niet' mijn keuze. Mijn lichaam is nu gezond. Als ik 2x een vaccinatie krijg (om te beginnen) want hoelang je hiermee immuun bent, dat weten ze niet, dan heb ik geen benul van wat dit met mij gaat doen. Binnen enkele maanden niet en al helemaal niet binnen enkele jaren. Toch ga ik dit ooit 'moeten' doen of in het andere geval zal ik me moeten opsluiten en me thuis af en toe eens in de goeie 'mood' drinken..bij wijze van spreken. Ik vind echt dat dit niet kan. Dit vooruitzicht dat ik er niet zal tussenuit kunnen, boezemt mij dan weer angst in. Waarschijnlijk lees ik te veel info bij de antivaxers, maar heel veel van die info bevat verdorie enorm veel waarheid. Als je dus als uitzichtloze zieke het heft niet in eigen handen mag nemen, dat moeten ze mij als wel gezonde burger ook mijn recht op gezondheid niet afnemen :( #dewereldisomzeep #urbanus

Ik mis...u

Ik mis.. mijn collega's ze zijn er nog..maar niet meer samen op bureau Geen ondersteunend klopje meer als we er es doorzitten, of samen lachen om een klant die niet goed hoort en toch een afspraak vraagt bij de oogarts Ik mis.. mijn vriendinnen ze zijn er nog..maar niet meer samen op cafe om onnozelheid te verkopen en bij wat meer pintjes op, ons al es aan een danske te wagen Ik mis.. shoppen in t stad, in een volle winkelstraat met af en toe de nodige stop voor ne lekkere koffie, gebracht door een cafebaas die erop gebrand is zijn job opnieuw met passie te mogen vervullen Ik mis.. U Jij die nu elke keer verborgen bent achter een stukje stof Jij die verplicht bent elke gelaatsuitdrukking te verbergen Jij die niet meer gewoon es kan lachen naar mij als we elkaar gewoon passeren Jij die evenzeer als ik opnieuw verlangt naar een mens met een gezicht ❤

Muziek

Muziek...het doet wat met een mens. Met mij althans dan toch. Het is de rode draad doorheen mijn leven. Van heel jongsaf al. Nu in coronatijden ondervind ik trouwens ook dat muziek hetgene is wat ik nodig heb om door te gaan. Gezien de heel beperkte contacten, geen sociaal leven, kan ik toch steeds teruggrijpen en genieten van muziek. Telkens opnieuw. Genieten neem ik dan ook letterlijk. Er is geen enkel liedje meer dat me doet huilen. Daar ben ik blij om. Mijn verleden netjes opgeruimd en verwerkt. Toch vind ik het nog steeds zo verdomd fantastisch dat sommige nummers je zo in een flits kunnen catapulteren naar het verleden, het hele verre verleden zelfs. Zelfs bepaalde gevoelens van dat moment volledig weer tot leven kunnen wekken. Mooie gevoelens, pijnlijke, droevige...met 1 vingerknip zijn ze volledig terug. Dankzij de fantastische muziek. Dit is toch zo wondermooi. Of toch, heb een heel klein beetje gelogen. Er is 1 nummer waarop ik het niet droog hou #ikmisjezo #jaspersteverlinck #❤papa

Geen lucht!

Floep... Van de ene moment op de andere moment heb je 't gevoel te gaan stikken.. Je weet wat het is.. Maar toch is er weer die angst.. Wat gebeurt er.. Help.. Ik heb geen lucht.. Je hele lichaam opnieuw in de knoop, dagen aan een stuk. Niemand die je begrijpt, gene mens waar je het zinnig kan aan uitleggen. Paniek is de grote boosdoener. Maar waarom? Waarom opnieuw die angst, angst voor de dingen waar ik toch geen vat op heb. Het schudt letterlijk mijn hele lijf door elkaar. Mijn hart gaat een paar toeren te veel. Mijn maag protesteert zonder iets verkeerd gegeten te hebben. Tintelingen in mijn vingers alsof ze er met honderd speldenkoppen in steken... Daar is het beestje terug... Jarenlang in zijn kistje gekropen. Slechts 1 kleine prikkel nodig om het terug te laten ontwaken.. En niemand, echt niemand die kan helpen om het uit mijn lijf te jagen 😔