Ik ben elke dag meer en meer verbaasd hoe gelukkig ik ben alleen. Ik zie al een paar weken echt niemand, behalve heel af en toe 1 collega. Mijn jongste dochter is drie dagen hier geweest. Verder niemand. Misschien heb ik dit gevoel ook te danken aan het mooie weer. Kan elke dag mijn fietstocht maken, wat me uiteraard gelukkig stemt: bewegen, muziek in de oren, zon en rijden langs het water. Meer heb ik dus echt niet nodig...
Het heeft me zelfs tot de beslissing gebracht minder te gaan werken. Ik kan de moed ni meer opbrengen om 5 op 7 altijd hetzelde te moeten doen. Hoe graag ik mijn job ook doe. Genoeg is genoeg. Ik leef nu, binnen 20 jaar misschien niet meer. Ik wil nu doen wat ik graag doe: fietsen, koken, diamond painting en vooral: opstaan als ik goesting heb. Danku corona voor het besef: IK LEEF NU ❤
Geen opmerkingen:
Een reactie posten