Ik mis...u

Ik mis.. mijn collega's ze zijn er nog..maar niet meer samen op bureau Geen ondersteunend klopje meer als we er es doorzitten, of samen lachen om een klant die niet goed hoort en toch een afspraak vraagt bij de oogarts Ik mis.. mijn vriendinnen ze zijn er nog..maar niet meer samen op cafe om onnozelheid te verkopen en bij wat meer pintjes op, ons al es aan een danske te wagen Ik mis.. shoppen in t stad, in een volle winkelstraat met af en toe de nodige stop voor ne lekkere koffie, gebracht door een cafebaas die erop gebrand is zijn job opnieuw met passie te mogen vervullen Ik mis.. U Jij die nu elke keer verborgen bent achter een stukje stof Jij die verplicht bent elke gelaatsuitdrukking te verbergen Jij die niet meer gewoon es kan lachen naar mij als we elkaar gewoon passeren Jij die evenzeer als ik opnieuw verlangt naar een mens met een gezicht ❤

Muziek

Muziek...het doet wat met een mens. Met mij althans dan toch. Het is de rode draad doorheen mijn leven. Van heel jongsaf al. Nu in coronatijden ondervind ik trouwens ook dat muziek hetgene is wat ik nodig heb om door te gaan. Gezien de heel beperkte contacten, geen sociaal leven, kan ik toch steeds teruggrijpen en genieten van muziek. Telkens opnieuw. Genieten neem ik dan ook letterlijk. Er is geen enkel liedje meer dat me doet huilen. Daar ben ik blij om. Mijn verleden netjes opgeruimd en verwerkt. Toch vind ik het nog steeds zo verdomd fantastisch dat sommige nummers je zo in een flits kunnen catapulteren naar het verleden, het hele verre verleden zelfs. Zelfs bepaalde gevoelens van dat moment volledig weer tot leven kunnen wekken. Mooie gevoelens, pijnlijke, droevige...met 1 vingerknip zijn ze volledig terug. Dankzij de fantastische muziek. Dit is toch zo wondermooi. Of toch, heb een heel klein beetje gelogen. Er is 1 nummer waarop ik het niet droog hou #ikmisjezo #jaspersteverlinck #❤papa

Geen lucht!

Floep... Van de ene moment op de andere moment heb je 't gevoel te gaan stikken.. Je weet wat het is.. Maar toch is er weer die angst.. Wat gebeurt er.. Help.. Ik heb geen lucht.. Je hele lichaam opnieuw in de knoop, dagen aan een stuk. Niemand die je begrijpt, gene mens waar je het zinnig kan aan uitleggen. Paniek is de grote boosdoener. Maar waarom? Waarom opnieuw die angst, angst voor de dingen waar ik toch geen vat op heb. Het schudt letterlijk mijn hele lijf door elkaar. Mijn hart gaat een paar toeren te veel. Mijn maag protesteert zonder iets verkeerd gegeten te hebben. Tintelingen in mijn vingers alsof ze er met honderd speldenkoppen in steken... Daar is het beestje terug... Jarenlang in zijn kistje gekropen. Slechts 1 kleine prikkel nodig om het terug te laten ontwaken.. En niemand, echt niemand die kan helpen om het uit mijn lijf te jagen 😔

Verliefd

Waarom word je niet verliefd op degene die alles voor je zou doen? Diegene die elke dag es hoort hoe het met je gaat? Diegene die je verrast met een bloemetje zonder enige aanleiding. Diegene die je respecteert omwille van wie je bent. Diegene die je medicijnen zou brengen als je diet niet in huis hebt ook al woon je kilometers ver uit elkaar? Waarom zou je eerder alles doen voor de persoon die geen sikkepit om je geeft? Degene waarvoor jij al het bovengenoemde zou doen, maar omgekeerd niets terugkrijgt? Waarom is verliefd worden niet gewoon automatisch wederzijds? Simpelweg vlinderkes uitwisselen..zou zo mooi zijn toch?