23/12

Sommige dagen kan ik me de vraag stellen 'waarom geef ik verdorie toch niet eens toe aan de liefde, ga ik er niet nog es voor' Altijd weer neemt het angstgevoel het dan wel opnieuw van me over. Ik wil nooit meer terug in het dal zitten waar ik 10 jaar geleden ben uitgekropen. Nooit wil ik nog het gevoel over mee heen hebben dat niks nog zin heeft, me afvragen wat ik hier loop te doen... Dit verdriet allemaal omwille van een gebroken hart, dat zou ik geen twee keer meer aankunnen. 'Alleen kan ik het ook wel', dit is waar ik me nu aan optrek en blijkbaar moet ik dat ook blijven doen want dan krijg je nog zo van die absurde voorstellen van mannen die zelfs al een relatie hebben om toch maar eens samen van elkaar te genieten. Ik snap deze wereld niet, dan hebben ze een vrouwke en zijn ze met dat eentje nog ni content. Mijn leven is goed zoals het is, met enkele vrienden die er oprecht voor me zijn (en ik voor hen). Ik voel misschien niet de warmte van een man in huis, in mijn leven, maar ik heb geleerd om deze warmte thuis op een andere manier te creeeren, door heel veel dingen te doen die 'ik' graag doe, mezelf verwennen, genieten van elk moment dat dat ook maar kan, 'fuck you' zeggen tegen alles en iedereen wat niet past op mijn pad. Das mijn eigen manier om gelukkig te zijn en te genieten van het leven, zelfs nu in deze c...tijden. Ik ben heeeeeel veel warmte en liefde aan het sparen ergens in mijn hart voor die éne grote liefde 😂😂😂